حقیقت درباره ستمی که بر بهائیان می‌رود
"روا نیست که سرگذشت قربانیان در سکوت زمانه مدفون شود و روایت بس نادرست و توهین‌آمیز مقامات دولتی، تنها روايت از این ستمگری‌ها برای قضاوت تاریخ بماند."
چرا امید؟
اندوه و حس گناهی که در نظام‌های خودکامه بر وجدان آدمی سنگینی می‌کند، ناشی از ناتوانی در برابر ظلمی است که ناظر و شاهد آن هستند.بی تردید برای به دادگاه کشیدن آمران و عاملان این مظالم، حمایت دولت یا نهادهای بین الملل دولتی لازم است. امّا هیچ قدرتی نمی‌تواند مانع شود که هریک از ما به عنوان شهروندانی عادی و عضوی از جامعۀ مدنی مسئولیت اخلاقی خود را در برابر جنایت به عهده بگیریم. حذف انسان و از میان بردن انسانیت شرارت استِ؛ و پادزهر شرّ چیزی نیست جز اعادۀ جوهر یگانه و جهانشمول انسانی که همانا احترام به انسانیت و ارج گذاشتن به آن است. حاکمان جبار همواره کوشیده اند رقبای سیاسی و فکری خود را حتا به طور فیزیکی حذف کنند. اگرچه قربانی از دست رفته را هرگز نمی‌توان زندگی دوباره بخشید، اما می‌توان او را به دیار یادها فراخواند و با تصویر زندگانی‌اش، او را عرصه حیات اجتماعی جامعه بازگرداند.قاتلان با حذف رقیب یا دیگری، فقط حقوق بشری او را نقض نمی‌کنند، بلکه افزون بر این، عامدانه هتک حرمت و حیثیت انسانی او را نیز هدف قرار می‌دهند. برای ناکام گذاشتن آنان از رسیدن به این هدف می‌توان با فاش کردن حقوق نقض شده قربانی، شأن و حیثیت انسانی او را، هرچند در غیاب او، به او بازگرداند. بر این اساس بود که طرح ایجاد شهری مجازی، شهری که شهروندانش یکسره قربانیان نظامی خونریز بوده اند، در ذهن ما جوانه زد تا به جنگ فراموشی رویم و یاد و خاطره آنان را گرامی بداریم. این یادبود را امیدنامیده ایم. امید جایگاه مستند کردن هریک از موارد اعدام قضایی، فراقضایی و قتل‌های سیاسی است، جنایاتیکه مسئولیت آن‌ها به عهدۀ جمهوری اسلامی ایران است. با تکیه بر اسناد و مدارک وشهادت گواهان و یک سلسله تحقیق، برای هر قربانی صفحه‌ای در امید به دو زبان فارسی و انگلیسیتنظیم می‌شود که خوانندگان این صفحات را با سرگذشت قربانی آشنا می‌سازد و ظلمی را که بر او رفته است، بازمی‌گوید.
امید، آیینۀ ایرانی دیگر نیز هست
امید شهر خاموش‌شدگان است؛ شهری است که در آن قربانیان جبر و ستم از یاد و خاطره حیاتی دیگر یافته‌اند. اینجا شهروندان را اصل، نسب، مذهب، قومیت و ملیت‌های گوناگون است، با کردار و پندارهای گوناگون و گاه متضاد. اما پیوندشان را درامید انسانیت و حقوق طبیعی شان قوام می‌بخشد. دلیل اشتراکشان در شهروندی امید این است که هر کدام یک روز به بی‌داد و نامردمی از حق حیات محروم شده‌اند، امّا یادشان برای همیشه در امید زنده است. اگر گذرتان به این شهر مجازی افتاد، در گشت و گذار در آن خواهید دید که شهروندان این سرزمین، با درد مشترکشان ایرانی دیگر ساخته‌اند؛ ایرانی خیالی، با نظامی مردم سالار، کثرت گرا و رنگارنگ که در آن حقوق همگان را پاس می‌دارد و شأن و منزلت انسانی آنان را بار دیگر احیا می‌کند. تا به امروز در امید سرگذشت بیش از ٢٤٠٠٠ قربانی به ثبت رسیده و در دسترس همگان است. این قربانیان، برخی بی‌خدا و برخی باخدا و پیرو ادیان گوناگون بوده اند: مسیحی، یهودی، مسلمان، شیعه یا سنی، بهائی، صوفی. این قربانیان به اقوام و ملیت‌های گوناگونی تعلق دارند و از مناطق گوناگون آمده اند: از تهران بزرگ، از خراسان، از بلوچستان، از خوزستان، از کردستان، از آذربایجان، و برخی حتا از آرژانتین یا افغانستان در امید گرد آمده اند. از زن و مرد، کوچک و بزرگ، غنی و فقیر، همه طبقات را در برمی‌گیرند و همگی با حضور در امید، نه تنها وجدان سرکوبگران، که وجدان مردم ایران و جامعه بشری را مخاطب قرار می‌دهند.
امید: برنامه‌ای برای ثبت حقیقت و استحکام همبستگی
ما به تجربه دریافته‌ایم که هربار خویشاوند یا دوستی در یادبود امید به دنبال نام عزیزی از دست رفته می‌گردد، و زندگینامه آن عزیز را در یادبود امید می‌یابد، ناگهان پی به وجود کسانی می‌برد که هرچند ناشناس، همدردند با او، و ظلمی را که بر او و عزیزش رفته است تصدیق می‌کنند، یادش را زنده می‌دارند و برای دادخواهی او تلاش می‌کنند و او را تنها نخواهند گذاشت. و باز ما به تجربه دریافته‌ایم که در چنین لحظه‌ای حس تنهایی و انزوا در او تقلیل می‌یابد و گویی مرحمی هرچند ناچیز بر دلسوختگی‌ها و زخم‌های روحی بازماندگان گذاشته می‌شود.
بی تردید روبرو شدن با عزیزی در صفحات امید، دگرگونی‌های حسی و عاطفی در بازماندگان برمی‌انگیزد؛ احساس‌ها و عواطفی که بسان رشته‌ای نامرئی، هرچند باریک و شکننده، در ترمیم تار و پود همبستگی اجتماعی، که زیر حملات بی‌رحمانۀ خشونت دولتی از هم گسسته است، مؤثر خواهد بود. امید با گذر زمان و با تلاش جمعی، می‌تواند چه بسا نماد همبستگی بین همه شهروندان شود؛ همبستگی‌ای که بتواند شهروندان آزاد یک کشور را به هم پیوند ده، توان آن را دارد که زمینۀ حرکت به سوی عدالت، آشتی و صلح را در جامعه فراهم کند: سه مؤلفه‌ای که بدون تحقق آن‌ها گذار پایدار به نظامی دموکراتیک در ایران امکان‌پذیر نیست.
با همکاری و همراهی با ثبت حقیقت در امید، به بیان "حقیقت درباره ستمی که بر بهائیان می‌رود" کمک کنید
بنیاد عبدالرحمن برومند نخستین نهاد ایرانی حقوق بشری و سکولار بود که از همان آغاز، مستند کردن و ثبت موارد نقض حقوق جامعه بهائی را در صدر اولویت‌های خود گذاشت و با تماس با نهادهای جامعه بهائی، مستند کردن و تدوین زندگینامه قربانیان این جامعه را برای ثبت در یادبود امید آغاز کرد. اگرچه این کار طی سالیان گذشته همچنان ادامه یافته است، اما نیروی کاری بنیاد به تنهایی برای تکمیل این یادنامه‌ها کافی نیست. بسیاری از سرگذشت‌ها آن طور که باید کامل نشده اند و بسیاری دیگر هنوز فرصت و یا امکان تدوین نیافته اند. به همین دلیل، برای تنظیم یادمان‌های بیشتر و غنا بخشیدن به محتوای سرگذشت‌ها به یاری شما نیازمندیم.
با شهادت دادن در مورد جان‌باختگان، در ثبت حقایق تاریخی در کشور سهیم شوید
اگر از خویشان یا نزدیکان قربانی هستید، یا اطلاعاتی از زندگی و مرگ او دارید به برنامه بیان حقیقت در امید بپیوندید و ما را در تدوین و تکمیل سرگذشت او کمک کنید، تا دست در دست هم، با مستند کردن و انتشار زندگی حقیقی هر قربانی یاد و خاطره او را زنده کنیم و ایرانیان و جهانیان را از ظلمی که بر او رفته است آگاه نماییم.
اگر قربانی ظلم و ستم نظام اسلامی شده اید، یا زندگی خویشاوند و نزدیکانی از شما به تاراج رفته است، ما را از این فاجعه و تأثیری که بر زندگی شما و سایر نزدیکان گذاشته آگاه کنید. بنیاد عبدالرحمن برومند با تمام نیرو علیه مجازات اعدام تلاش می‌کند و تأثیر این مجازات غیرانسانی را بر زندگی خانواده‌ها و بازماندگان قربانی پی می‌گیرد. زمان آن فرا رسیده است که ملّت ایران ظلمی را که بر بهائیان رفته و می‌رود تصدیق کند و از حاکمان نظام اسلامی بخواهد که این ستمگری را به نام او ادامه ندهد.
بیان حقیقت نخستین گام در راه رسیدن به عدالت است و در عین حال اقدامی است تعیین کننده در گذار فرد از موقعیت قربانی منفعل به مدافع و هوادار فعال عدالت و حقوق بشر. با کمک به دستیابی به حقیقت، نقش‌آفرین تاریخ کشورتان شوید.
برای تنظیم و تدوین زندگینامه قربانیان بهائی داوطلب شوید
بنیاد برومند برای داوطلبان واجد شرایط دورۀ آموزشی پیش‌بینی کرده است تا بتوانند به نحو روشمند تحقیقات لازم را در مورد قربانیان بهائی انجام دهند و سرگذشت آنان را برای ثبت در امید آماده کنند. در صورت تمایل به همکاری داوطلبانه، با نماینده بنیاد در این کنفرانس یا با دفتر بنیاد تماس بگیرید.
حمایت مالی از برنامه "بیان حقیقت درباره ستمی که بر بهائیان می‌رود"
شما همچنین می‌توانید با کمک‌های مالی یا تشویق دوستان و آشنایان به کمک مالی، ما را در تأمین بودجه برای استخدام پژوهشگران بیشتر و پیشبرد این برنامه یاری دهید.