یادبود امیدزنان و مردانی که با سرگذشتشان در این صفحه آشنا می شوید امروز شهروندان شهری خاموش اند که امید نام دارد. در این شهر قربانیان جبر و ستم از یاد و خاطره حیاتی دیگر یافته اند.این جا شهروندان را اصل، نسب، مذهب، قومیت و ملیت های گوناگون است، با کردار و پندارهای گوناگون و گاه متضاد. اما پیوندشان را درامید انسانیت و حقوق طبیعی شان قوام می بخشد. دلیل اشتراکشان در شهروندی این است که هر کدام یک روز به بی‌داد و نامردمی از حق حیات محروم شده اند. و آن روزکه سرنوشتی به تباهی کشیده می شد، زندگی خانواده ای متلاشی می گردید و دردی توصیف ناپذیر بر آنان تحمیل می شد، این همه را جهان دورادور نظاره می کرد.  امیرعباس هویدا…طرفدار استقلال بیشتر مسئولان محلی و منطقه‌ای بود. به زبان کشورهایی که در آنها زندگی کرده بود صحبت می‌کرد و گل رز پرورش میداد. او ١٤ سال نخست‌وزیر کشور بود.  مصطفی کیارستمی…رساندن خودش به خانه کار سختی شد. مادرش به کمک آمد. با حضور شخصیت‌های سیاسی حاضر در نمازجمعه بعد از انتخابات ریاست جمهوری تردیدی نبود که درگیریی رخ خواهد داد.  رامین آقازاده قهرمانی…خانواده‌اش او را "آرام و بی‌آزار، ... [و] وابسته به خانواده" توصیف می‌کردند. برای او محاکمه‌ای در کار نبود. |
